Rozdział 7

                                                              Jess

Coraz wyraźniej słyszałam piosenkę, nawet udało mi się odróżnić parę słów z tekstu. Tylko coś mi się nie zgadzało... Skąd ta muzyka się wzięła???

W pewnym momencie postanowiłam wyjść na balkon. Muzyka tam zrobiła się już całkiem wyraźna. Nie wiedziałam, kto to grał, więc postanowiłam wyjść na zewnątrz i zobaczyć.
Kiedy wyszłam, stanęłam, jak wryta. " O, niee... " - pomyślałam.
Dokładnie naprzeciwko mnie siedział... WILL!!! Chłopak, gdy mnie zobaczył odłożył gitarę, i powoli wstał, z TYM swoim " czarującym " uśmiechem przyklejonym do twarzy.
- Co ty tu...? - zapytałam i zacięłam się. Słowa uwięzły mi w gardle. Nie mogłam nic wykrztusić, ani jednej małej literki, co mnie bardzo denerwowało. Co on, WILL GREND, robił u mnie na podwórku, w małym miasteczku, położonym tak...z kilka tysięcy kilometrów od Londynu, i to w środku tygodnia??? Niemożliwe..., musiałam naprawdę mocno zerwać w głowę, czy coś takiego... - Po co tu przylazłeś?! - syknęłam. W jednej chwili odzskałam zimną krew.
- Yyy..., nie ukrywam..., że liczyłem na trochę inną reakcję... - powiedział Will z niekłamanym zmieszaniem i rozczarowaniem.
- Pozwól, że odważę się zapytać: liczyłeś na to, że, jak tu przyjedziesz i pobrzdąkasz na gitarze, to ja zapomnę, o tym, jak nas potraktowałeś?! Jeśli tak, to bardzo się pomyliłeś!!! - kiedy patrzyłam na chłopaka, wszystkie wspomnienia, związane z nim, z koncertem, z chłopakami, z Anglią, odżywały, i wracały ze zdwojoną siłą. Bolało mnie to, że nas tak znienawidził, nawet nie dając cienia szansy, żeby nas poznać! Ocenił nas już na samym początku, i tego trzymał się do samego końca! A teraz...?! Teraz zgrywa niewiniątko, i boi się cokolwiek powiedzieć, bo oczywiście on napewno nic nie zrobił!!! On..., on..., on jest po prostu żałosny!!!
- Jess, słuchaj, ja...
- Nie! Nie będę cię słuchać, i nie nazywaj mnie Jess, jasne?! A teraz, po prostu sobie stąd idź..., i nigdy nie wracaj... - powiedziałam już spokojniej.
- Ale ja... Posłuchaj mnie..., ja tylko chciałem... - nie dałam mu dokończyć.
- Teraz pewność siebie cię opuściła,..., nie wierzę... - zakpiłam udając zaskoczenie.
- Porozmawiaj ze mną... - krzyknął. - Proszę... - dodał.
- Tylko, że my nie mamy, o czym rozmawiać!
- Wręcz przeciwnie!  - zaprotestował chłopak. - Daj mi 5 minut, a potem mogę zniknąć z twojego życia na zawsze... - powiedział.
- Dobra... - powiedziałam niepewnie. - 5 minut, i radzę ci się streszczać, zanim Ash wróci do domu. - warknęłam. Chłopak tylko uśmiechnął się zadziornie. - No co?! - zapytałam z wyrzutem. Nie wiem, dlaczego się zgodziłam. Może, gdzieś w głębi serca, łudziłam się, że wszystko będzie dobrze. Że wyjaśni, że to było tylko jakieś nieporozumienie, że miał gorszy dzień, czy coś w tym stylu. Tylko po co? Dlaczego aż tak mi na tym zależało? Czasem nie rozumiem sama siebie... W pewnej chwili Will odezwał się, tym samym wrywając mnie z zamyślenia:
- Nic, nic... - powiedział smiesznym tonem, co ( o dziwo! ) bardzo mnie rozbawiło. - Ja cię chciałem badzo, naprawdę bardzo przepro...
- Ciii!!! - nie dałam mu skończyć.
- Co znowu?! Daj choć raz człowiekowi skończyć! - popatrzyłam na niego złowrogo. - Dobra, dobra... To co się stało?
- Ashley, ona zaraz powinna wrócić..., jak cię zobaczy to... Sam rozumiesz...
- Yhy..., to gdzie, albo raczej, w jakim miejscu będziemy mogli spokojnie porozmawiać? - zapytał zaciekawiony. Ja tylko wzruszyłam ramionami.
- Chodź! - powiedziałam, i pociągnęłam zdezorientowanego Grend'a, za rękaw koszulki. Wyszliśmy z mojego podwórka, i skierowaliśmy się w stronę zagajnika. To było jedyne miejsce, które przyszło mi do głowy. Równie dobrze, mogłabym pójść z nim do lodziarni
" Margaret ", ale nie chciałam go narażać na fotoreporterów, czy coś w tym stylu. Po chwili doszliśmy. Ten zagajnik wiosną wygląda najpiękniej, lecz w lecie także, nie można mu niczego zarzucić. To jest najcudowniejsze, najbardziej magiczne miejsce, jakie w  życiu widziałam. Z tego, co zdążyłam zauważyć, Will także był nim zachwycony.
- To, to miejsce jest... WOW... aż odjęło mi mowę! WOW!
- Prawda? - zapytałam słodko uśmiechnięta.
- Jess, ja...
- Rozumiem... Nie ma sprawy, ok? Po prostu zapomnijmy...
- Ale, jak to, tak bez niczego?
- Eh, czemu nie...? - westchnęłam, sztucznie uśmiechnięta.
- Bo, ja..., ja..., myślałem, że będziesz na mnie strasznie zła, nawet przestałem liczyć, żę mi wybaczysz...
- A mam być zła? - zapytałam uśmiechnięta, widząc, jak stresuje go ta rozmowa. - Wszystko w porządku? Boisz się mnie?
- Co? A nie, nie... Po prostu jestem lekko oszołomiony...
- Słuchaj, widzę, że chyba nic z tego nie rozumiesz...
- Troszeczkę... Bo na początku, byłaś taka... cięta, a teraz..., to...
- Zupełnie co innego? - podpowiedziałam mu.
- Dokładnie!
- Bo..., nawet nie pytam, po co to robiłeś, i czemu się tak zachowywałeś, i w sumie nie chcę wiedzieć, ale mniej-więcej wiem, co czujesz... Wyrzuty sumienia przyćmiewają racjonalne myślenie... - uśmiechnęłam się, a chłopak patrzył na mnie zdziwiony, jakbym była jakimś duchem.
- Też tak miałaś? - zapytał niepewnie po chwili milczenia. Chyba nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Skierowałam się w stronę małej ławeczki pośrodku zagajnika, i usiadłam. Zastanawiałam się, czy zacząć  z nim szczerze rozmawiać, miałam mieszane uczucia. Zasługiwał, na szczerość, ta niepewność, każdego może dobić, ale z drugiej strony, czy mogę mu ufać?
- Will, ja też dzisiaj z kimś się pokłóciłam, z osobą bardzo ważną dla mnie, on nie pytał, dlaczego się tak zachowywałam, po prostu mi wybaczył, dlatego ja wybaczam tobie, czuję, że jestem ci to winna... - niepewnie się uśmiechnęłam.
- Dziękuję! - powiedział szczęśliwy, z wyraźną ulgą w głosie.
- Nie ma sprawy!
- Jess, jesteś wielka! Nie ma lepszej dziewczyny od ciebie! - chyba kiedy to powiedział, od razu pożałował swoich słów, bo automatycznie zrobił się czerwony. Nie wiem dlaczego, ale ja też się zarumieniłam, jak idiotka, i ze wstydu spuściłam głowę. Miałam wrażenie, że chłopak ( z niekrytą ciekawością ) cały czas mi się przygląda. A jednak nie protestowałam, bo..., bo chyba mi się to podobało...
- Dobra, wracajmy do domu, bo Ash nie ma kluczy, i pewnie będzie się dobijać, do pustego domu... - starałam się przerwać, robiącą się powoli niezręczną ciszę, między nami.

A, więc, jak się okazało, Will musiał wracać do Anglii, bo następnego dnia miał koncert, a mi zrobiło się lżej na sercu, że mu wybaczyłam, i spokojnie mogłam o nim zapomnieć.
Jednakże, od tego czasu, coś we mnie pękło, coś się zmieniło, coś, czego dotej pory nie zaznałam, i nie rozumiałam. Ash widziała, że coś się ze mną dzieje, żę chodzę, tak jakby rozkojarzona. To co się ze mną stało, od czasu rozmowy z nim, było okropne. Ale to uczucie, mimo wszystko było... niesamowite i bardzo mi się podobało...
A Ashley zakochała się w mieście zwanym: Londyn, i stwierdziła, że musimy tam pojechać znowu. Na szczęście Vicki i Nicki, też były za. Tylko Jay'owi nie spodobał się ten pomysł, gdyż ponieważ został bez grosza, i nie było mowy, żeby gdziekolwiek pojechał.
Ale gdy moim 3 przyjaciółeczkom, na czymś zależy, to są gotowe do poświęceń. Przez 2 tygodnie bez przerwy łaziły, za rodzicami, aż w końcu się zgodzili. A ja tylko patrzyłam na nie z politowaniem. Chociaż w głębi cieszyłam się, że spędzę czas, w tak cudownym mieście, tym bardziej, że raczej z Will'em się pogodziłam, więc nie będę miała żadnego " wroga numer 1 ". Dziwne, bo na samo wspomnienie jego imienia, a co dopiero jego, robi mi się dziwnie ciepło i przyjemnie na sercu... Czyżbym lubiła go bardziej, niż to możliwe. Bardziej niż pozwala mi na to rozsądek i umysł???


I mamy rozdział 7:) Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu<3 Długo myślałam, nad nim, i liczę, że to docenicie:*
108 komentarzy!!!!! Nie wierzę!!! :) Po prostu wciąż w to nie wierzę<33333333333 ( te serducha są tylko i wyłącznie dla was:) )
Dedykacja:
" Rozdział dedykuję genialnej osobie ( Anonimkowi ), która wymyśliła tą genialną ankietę:) Czytając komentarze bawiłam się świetnie, więc bardzo ci za to dziękuję :)<3 "
A teraz coś, na co czekaliście, a mianowicie - wyniki ankiety!!!
Przeważającą ilością głosów zwyciężył:
Will - 39 głosów!!!:)
A reszta miała:
Jay - 23 głosy  
Cole - 17 głosów
Ashley - 5 głosów
Samantha - 4 głosy (?!)
Kevin - 2 głosy
oraz:
Jessica - 1 głos (:()
Osoba, która wymyśliła ankietę, zapytała, czy pod tym rozdziałem też może być ankieta. Ankietę zamieszczę, ale nie pod rozdziałem, ale obok, łatwiej mi będzie to liczyć:)

Zgodnie z obietnicą:
Pierwowzorem Will'a ( przepraszam antyfanki:) ) był:

30 komentarzy - nowy rozdział!!!<3
Do zobaczenia wkrótce:
Natka99<3