Rozdział 5

- Eee..., czy ja o czymś nie wiem...? - zapytałam kompletnie zbita z tropu, w moim głosie dało się wyczuć nie dowierzanie i zdziwienie. Chłopaki najpierw popatrzyli po sobie,
a potem odezwał się Chris.
- Zrobił to..., żeby cię chronić przed Sam... Nie mam pojęcia, czym jej podpadłaś, ale... niedobrze! Bardzo niedobrze!
W tym momencie, ktoś na schodach wybuchnął śmiechem. Dopiero teraz zauważyłam, że Will rzeczywiście tam stał, i obserwował całe to zajście.
- Jeśli już skończyliście kłamać, to teraz wyproście je z naszego domu, jeśli łaska! - krzyknął z powrotem przybierając surowy wyraz twarzy, i na powrót stając się wkurzonym.
- Czemu, one są przecież bardzo fajne! - powiedział niczego nie świadomy Cole. Dostał za to sporego kuksańca w żebro.
- A to, za co?! - krzyknął, chyba kompletnie zbity z tropu.
- Nie..., on ma rację... Nic tu po nas... - powiedziałam ze smutkiem w głosie, a potem
z bólem i nie zrozumieniem popatrzyłam się na Will'a.
- Nie idźcie jeszcze! - krzyknął Chris. - Zaśpiewajcie nam coś! Macie takie ładne głosy!
- Późno już, Chris... - westchnęłam. - To... cześć... - powiedziałam i wyszłam. Zaraz za mną pobiegła Ash. Nie zwracając na nią uwagi, w uszy włożyłam słuchawki i zamyśliłam się: o znaczeniu piosenki Birdy: " Skinny Love ". Kiedy doszłyśmy do pensjonatu, w którym zatrzymałyśmy się na nocleg było ok. 23:30. A więc, jednak wyrobiłyśmy się w danym nam czasie... Ashley od razu rzuciła się na łóżko, a ja poszłam wziąć szybki prysznic. Kiedy wyszłam z łazienki, moja kuzynka już spała. Przykryłam ją kocem, a potem sama położyłam się na łóżku obok. Rozmyślając, z uśmiechem na ustach zaczęłam usypiać,
z nadzieją na lepsze jutro. " W końcu nadzieja umiera ostatnia " - pomyślałam i zasnęłam.

Następnego dnia ok. godz. 05:00, obudziły mnie promienie słoneczne wpadające przez okno. Nie chciałam budzić Ashley i mamy, więc na paluszkach pobiegłam do łazienki, i się ubrałam. Potem przygotowałam śniadanie i obudziłam moje dwa straszne śpiochy, bo za niedługo miałyśmy mieć lot powrotny do Stanów. Trochę szkoda, bo naprawdę polubiłam to miasto, tych ludzi nawijających w kilku obcych językach - normalnie kosmos. Moja kuzyneczka ostatecznie się dobudziła, i spałaszowała kanapki z miodem i tosty z serem. 
- Pójdziemy się pożegnać z chłopakami??? - zapytała kuzynka, wcinając, ostatniego przewidzianego dla niej tosta.
- Tylko po co łakomczuchu? - roześmiałam się.
- Bo ja ich kocham - o taak! - i pokazała rękami wielkie koło.
- Dobra... To wcinaj i chodź... - powiedziałam niepewnie. Miałam nieodparte wrażenie, że jesteśmy tam, niemile widziane.
Po piętnastu minutach, gotowa wyszła z łazienki. Musiałam przyznać, że wyglądała świetnie w luźnej koszulce ze znaczkiem supermana, obcisłych granatowych rurkach, czarnej czapce, i szarych trampkach Converse. Ja natomiast ubrana byłam w szarą bluzę z wzorkami i rękawem 3/4, czarne legginsy i białe balerinki.
- Idziemy babe! - krzyknęła.
Po drodze ona o nich nawijała, a ja próbowałam wbić sobie cały Londyn do głowy. Nieźle!
W końcu dotarłyśmy do domu chłopaków. Ashley nieśmiale zapukała do drzwi. Otworzył Chris.
- O, cześć! - był zdziwiony, ale uśmiechnął się na powitanie.
- Hej! - powiedziała moja kuzynka. Chłopak przesunął się, i weszłyśmy do środka. Chłopaki siedzieli w salonie, i na ogromnym telewizorze grali w PS3.
- Cześć. - powiedziałam do nich uśmiechnięta. Wszyscy weseli odwrócili się w naszą stronę. No..., prawie wszyscy..., bo Will nadal zachowywał się, jak naburmuszony bobas. Żałosne... W pewnym momencie chłopak poderwał się z kanapy, i ze złością zbliżył się     w moją stronę, stając odrobinę za blisko. A gdzie moja strefa osobista, ja się pytam?! Oho, szykuje się niezła awantura.
- Co wy tu jeszcze robicie?! I kto wam pozwolił tu wejść?! - syknął.
- Uspokój się! - powiedziałam i lekko go odepchnęłam. - Chciałyśmy się tylko pożegnać! I tak więcej nas już nie ujrzysz! Bez obaw! - krzyknęłam  już podirytowana jego dziecinnym zachowaniem. - Bez obaw... - powiedziałam już spokojniej, i wyszłam.
Chwilę później dom opuściła moja kuzynka. Jednakże jednego z całej tej szopki nie rozumiałam, a mianowicie: dlaczego Will na początku był taki miły, a potem zrobił się taki..., taki..., aż brak mi po prostu słów... Cóż, ale lepiej wiedzieć jaki człowiek jest naprawdę, niż łudzić się, że to jakiś ideał. Ale to normalnie, nie daje mi spokoju. Za co?! Za co on mnie tak nienawidzi?! Co ja mu takiego zrobiłam?! Ale nieważne... Teraz najlepiej po prostu zapomnieć.

Wróciłyśmy do domu, czyli do szarej rzeczywistości, jaką jest szkoła, nauka, egzaminy, itd.


Tak, jak obiecałam jest 10 komentarzy, więc jest rozdział 5;) Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Miałam dzisiaj strasznego doła, i kompletny brak weny, ale obiecałam rozdział i z obietnicy się wywiązałam. Zastanawiam się, czy jest sens dalej to pisać...:(. Jakoś tak... Jestem ciekawa, czy to czytacie, i czy się wam podoba? Jeśli to czytacie, to dadajcie choć parę słów, bo chcę wiedzieć ile osób czyta moje wypociny, i dla kogo to piszę...:( Więc liczę, na to, że każdy kto to czyta ( a przynajmniej większość ) coś do mnie napisze. Tak na poprawę humoru:)
Jeśli chcecie o coś zapytać bohaterów bloga, lub mnie, piszcie w komentarzach. Postaram się odpowiadać na bierząco, pod komentarzami:)
Obiecałam, że rozdziały będę komuś dedykować ( i szczerze przyznam, trochę o tym zapomniałam ), a więc:
Ten rozdział dedykuję, mojej wiernej czytelniczce i najlepszej przyjaciółce Ani, która pokazała mi tą pozytywną stronę świata, i która zawsze mnie wspiera, i wiem, że zawsze dodaje, nawet krótki komentarz:)
Jeśli,ktoś chce, żebym zadedykowała mu któryś z rozdziałów, napiszcie swoje imię w komentarzu, a ja dodam resztę<3.
Do zobaczenia, mam nadzieję, że wkrótce:
( Zdołowana ) Natka99<3