Rozdział 3

Nie wiem, dlaczego, ale bardzo nie chciałam spędzać z nimi reszty dnia. Nie wiem, dlaczego... Może nie chciałam się rozczarować, albo po prostu bałam się, że się z nimi zaprzyjaźnię, a może nawet w nich zakocham... Urgh, co ja gadam?! Nigdy w życiu o czymś takim nie pomyślałabym, kiedy moja kuzynka nawijała o nich, jak nakręcona. No cóż...

Po chwili wahania powlokłam się za nimi ze smętną miną. Chłopaki zaproponowali, żebyśmy zostały u nich na noc, ale Ashley przyznała się, że przed północą mamy byc       w domu. Uśmiechnęłam się pod nosem i włożyłam w uszy słuchawki, do głębi mojej głowy wpłynęły słowa piosenki. Już chciałam odpłynąć w świat marzeń, gdy uświadomiłam sobie, że pasowałoby jednak przypilnowac kuzyneczki. Ale z tego, co widziałam, podekscytowana rozmawiała z nimi wszystkimi naraz, i zadawała masę pytań. A im, jak widać, to pasowało. Żałosne... Ale cóż..., niektórzy ludzie po prostu tak mają...

Podziwiałam te wszystkie budynki, z fascynacją patrzyłam na czerwone autobusy i zagadkowe zabytki.
W pewnej chwili zostałam drastycznie wyrwana z zamyślenia. Ktoś szturchał moją rękę. Wolnym ruchem ręki wyciągnęłam słuchawki z uszu i spojrzałam na bezczelnego idiotę, który odważył się mnie dotknąć. A tam stał jeden z tych ludków, z tego zespołu. Popatrzyłam na niego ze złością i zdziwieniem.
- Yyy... - powiedział.
- No co?!
- Skończyliśmy obchód Londynu i ...
- Zauważyłam! - powiedziałam, nie dając mu dokończyć.
- Więc zapraszamy was teraz do nas... - powiedział niepewnie. Cała pewność siebie chyba nagle go opuściła. Ale mimo wszystko uśmiechnął się "zalotnie", po czym zaraz się zaczerwienił.
- I po to trzeba było mnie wyrywac z zamyślenia?! No słucham?!
- Teoretycznie...
- Nie! - krzyknęłam podirytowana.
- No chodź - "poprosił".

Niepewnie więc skierowałam się w stronę kremowego domu, z bujną roślinnością i basenem. Kiedy weszłam do ich posiadłości, normalnie oniemiałam. Ten dom był po prostu... SUPER... i mega wypasiony...
- Ale chata... - zdołałam wydukać.
- Robi wrażenie, co? - zapytał brunet.
Twierdząco pokiwałam głową. I w jednej chwili odzyskałam zimną krew.
- Jak ty się w ogóle nazywasz, co?! - zapytałam podejrzliwie. Chłopak na te słowa tylko się uśmiechnął.
- Nie jesteś zbyt dobra, w zawieraniu nowych znajomości, co? - na te słowa tylko wzruszyłam ramionami i zrobiłam obojętną minę.
- Dobra, dobra, tylko się tak nie patrz... Jestem Chris Sears.
- Taa..., bo naprawdę dużo mi to mówi... - ale przynajmniej dowiedziałam się, też, że chłopak z blond czupryną i nieodłącznym uśmiechem na twarzy, to Cole, a chłopak, który kiedy się na mnie patrzył zrobił się koloru buraczanego nazywa się Kevin. Jakież to ciekawe.... Chłopaki pokazali nam dom, a potem usiedliśmy na kanapie w salonie, 
i rozmawialiśmy. Na początku byłam trochę zestresowana, ale potem ( o dziwo ) rozluźniłam się i dołączyłam do "konwersacji". W pewnym momencie dostałam sms-a, jak się okazało od Jay'a... Niepewnie go przeczytałam:

      " Cześć,jak tam, żyjesz, czy jesteś już trupem, i mam szykować się do pogrzebu?:) "

Odpisałam szybko:

     " Jestem swoim duchem, i za karę będę cię straszyc, wiesz?;) "

Uśmiechnęłam się pod nosem, i wróciłam do rozmowy.
- No, Jess, do kogo tak piszesz??? - zapytała moja kochaniutka kuzyneczka, za co miałam ochotę ją udusić.
- Eee... - nagle zrobiłam się czerwona, i zrobiło mi się niesamowicie duszno. - Do kolegi...- zdołałam wykrztusić.
- Taa... do kolegi... - powiedziała Ash z chytrym uśmieszkiem.
- No, przyznaj mi do kogo!!! - powiedział zaciekawiony Chris. - Do chłopaka???
- Nie! - powiedziałam obrażona. - Jay nie jest moim chłopakiem! Najwyżej przyjacielem!
- To w takim razie, który farciarz jest twoim chłopakiem? - zapytał... eee... Will!
- Nie mam chłopaka! - powiedziałam rozbawiona.
- A..., - zaczął mówic Will, ale Kevin nie dał mu skończyć
- Will, na słówko! - powiedział, i dał gest, żeby chłopak poszedł za nim.



Taaa dammm!!! I jest trójeczka;) Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu:) Bardzo dziękuję wam za takie miłe komentarze. Liczę, że w tym rozdziale będzie ich co najmniej 20:)<333
A teraz odp. na pytania ( cz.3) :) :
1. Nie, raczej nie porównywałam siebie do żadnej z tych postaci, ale kto wie??? :P
2. I powtórzę po raz kolejny: Ciekawość to pierwszy stopień do piekła!:)

Do zobaczenia wkrótce!!!
( P.S. Rozdział nr 4 powinien pojawić się już w piątek, zapraszam, i zachęcam do czytania:) CZYTASZ= KOMENTUJESZ! <3333
Całusy, Natka99;)